Waar trots, of pride, tegenwoordig symbool staat voor een wereldwijde positieve beweging, staat het juist sinds oudsher niet alleen te boeken als één van de zeven zonden, maar zelfs – zoals Stephen Fry op humoristische wijze aan de kaak stelt^[1]Stephen Fry, ‘7 Deadly Sins‘ – als de moeder van alle andere zonden. Trots staat daarbij nagenoeg gelijk aan het ‘zelf’; je bent trots. Volgens de eigengereide Ayn Rand is trots, of zelfvertrouwen, echter (evenals aandacht) een kardinale deugd, die aan de basis van eenieders leven zou moeten staan^[2]Ayn Rand, ‘The Virtue of Selfishness’, 1.-The Objectivist Ethics, P.17. Ook Viktor Frankl praat over ‘trots’ zijn, als iets met een positieve connotatie, om na te streven, met betrekking tot de keuzes die je in jouw leven gemaakt hebt.